Oke, wat nou als meer van hetzelfde niet meer werkt? Wat nou als het echt anders moet? En hoe dan? Tijdens de verbouwing blijft de winkel gewoon open, sterker nog, die wordt ook opnieuw ingericht, met meer van hetzelfde.

Gelukkig heb ik alle antwoorden. Ik heb een toverstafje waarmee je op een organisatie tikt. En dan is alles duidelijk: hoe de stip op de horizon eruit ziet, de weg er naartoe, in heldere meetbare milestones, en echt iedereen heeft gelijk zin om daaraan mee te werken. Zelfs als dat betekent dat hun baan geofferd moet worden om het te bereiken. Helaas doet het stokje het niet meer. En dat is maar goed ook.

Ik ben een echte netwerker, een verbinder. Ik geloof in de kracht van samenwerken: naast mensen staan en van daaruit kijken waar we samen naar toegaan. Dat vaststellen waar we samen naar toegaan is in deze tijd van transities en kantelingen niet eenvoudig. Dat boeit mij ook in het kader van de doelstelling van de projectenbrigade. Om in een vrijplaats van verandering de ruimte te ervaren dat we samen buiten gebaande paden zoeken naar één weg; wellicht de juiste weg, maar dat weten we nog niet. Maar wat we wel is doen is concrete wegen voorstellen, voorleggen aan anderen en gewoon gaan uitvoeren. Want een denker ben ik gaandeweg geworden maar de doener in mij koester ik.

En ik houd van tempo.

Verandering vergt richting en ruimte. Het begint met de vraag: wat is hier aan de hand? Wat is er nodig en waarom willen we dit? Is er ruimte en hoe ga IK hier mee om? Ik werk vanuit de inhoud en bied hierbij ruimte voor het samenspel dat nodig is. Hierbij zet ik je regelmatig op een ander been en bied ik zo een nieuw perspectief.

Mijn aanpak kenmerkt zich door ‘jezelf de juiste vragen blijven stellen’, het bevorderen van eigenaarschap, werken zonder blauwdruk, en het met elkaar zien van nieuwe perspectieven en resultaten. Voorbij de bestaande structuren en regels wanneer dat helpt. Ik breng vraagstuk, passie en mensen samen om richting, grenzen en mogelijkheden te verkennen en verleggen.