Er zijn twee momenten in mijn leven waarin ik geconfronteerd ben mijn lengte. Die is vanaf mijn geboorte niet groot en dat is altijd zo gebleven. Dat heeft dus niets te maken met talent maar met genen en daar heb je het maar me te doen. toch? Zo stond ik onvermijdelijk in de rij van klein naar groot bij de gymles als laatste en als kleinste opgesteld. Ik zal hier niet ingaan op het meest frustrerende moment wanneer de basketbal of volleybalploeg werd gekozen. Was ik niet de uitverkorene die mocht kiezen dan stond ik tragisch treurig op mijn plek te wachten. Je begrijpt dat mijn verdere loopbaan is gekleurd door het zoeken naar mogelijkheden en middelen om de uitverkorene te kunnen zijn. (juf mogen de kleinste eens al eerste?)

Het tweede moment is wanneer ik als 45 jarige bedenk dat als ik mijn motorrijbewijs nu niet haal ik een kans ga missen. Ik stap op een Honda 500 en kan net, maar dan ook net,met mijn tenen bij de grond. Rijdend no problemos. Maar stoppen is tot op de dag van vandaag vooraf goed kijken en beoordelen waar en wanneer ik stop en mijn voet aan de grond zet. Ik anticipeer op alles, ik observeer de hele weg voortdurend zodat niets aan het toeval is overgelaten. Immers ik donder anders gewoon om. Zo zijn er in Nederland onnoemelijk veel schuine hellingen die het uiterste van mijn creativiteit vragen. Ik verzin oplossingen die mijn motormaten voor lief nemen wanneer ik hen maar goed uitleg waarom ik niet stop en keer daar waar zij hem met het grootste gemak maar even doorrijd naar een rotonde daar draai en terugrijd. In het begin kreeg ik goede raad van ervaren rijders maar daar kon ik niets mee er was er geen een 159 cm groot.
Plaats bepalen doe je dus zelf, jij beoordeelt je talent, je kennis en kunde en je eigen onmogelijkheden en vervolgens bepaal jij de plaats.
Wel handig als je daarover met anderen spreekt waarom juist die plaats zo bij je past.

Corine